Historia:

Kościół p.w. Narodzenia NMP zbudowany przez dziedzica wsi, wojewodę witebskiego Józefa Sołłohub w 1774 r. na miejscu poprzedniego kościoła z 1609/1635 r., z którego pozostała murowana zakrystia. Remontowany w II połowie XIX w. i w latach 1972 – 74 (wymiana szalunku, pokrycia dachu i konserwacja wnętrz).

Konstrukcja zewnętrzna:

Drewniany kościół konstrukcji zrębowej, wzmocniony lisicami, oszalowany. Jednonawowy. Orientowany. Prezbiterium mniejsze od nawy, zamknięte trójbocznie z murowaną zakrystią – pozostałością z poprzedniego kościoła. Nawa na rzucie zbliżonym do kwadratu. Frontowe wejście główne osłonięte jest blaszanym daszkiem dwuspadowym wspartym na dwóch filarach. Blaszany dach jednokalenicowy, nad nawą i zakrystią dwuspadowy, nad prezbiterium trójspadowy. Ośmioboczna wieżyczką na sygnaturkę w części frontowej zwieńczona stożkowym hełmem z latarnią.

Wnętrze:

Wnętrze z cennym, głównie barokowym wyposażeniem przykryte stropem kasetonowym. Nad zakrystią sklepienie kolebkowo-krzyżowe oraz kolebkowe z lunetą. Chór muzyczny wsparty na dwóch profilowanych słupach. . Belka tęczowa z późnogotyckimi rzeźbami grupy Ukrzyżowania, barokowym krucyfiksem i datą budowy „A.D. 1774”. Wyposażenie przeniesione z nieistniejącego kościoła Norbertanek z Płocka: ołtarz główny z p. XVIII w. ze słynącym łaskami obrazem MB z Dzieciątkiem z 1 poł. XVII w., cztery ołtarze boczne (wczesnobarokowy z 1 poł. XVII w. i trzy barokowe z XVIII w.), ambona późnorenesansowa z k. XVI w. z fragmentami z XVIII w. Chrzcielnica z piaskowca z XVI w. z pokrywą drewniana z XVII w. W prezbiterium ozdobne stale z XVIII w. Cenny późnorenesansowy świecznik wiszący (meluzyna) z k. XVI w. o kształcie głowy jelenia. Późnogotyckie figury z p. XVI w.

Kilka słów o obrazie z ołtarza głównego. ”Obraz, który przez historyków sztuki datowany jest na I połowę XVII wieku, został namalowany na desce. Tło malowidła przykryte jest obecnie pąsowym materiałem, do którego przymocowano liczne wota dziękczynne. Postacie Maryi i Dzieciątka okryte są piękną sukienką z brokatu wyszywaną złotą nicią i perłami, a nad ich głowami znajdują się korony z XVII wieku. Na zasuwie umieszczony jest obraz św. Anny Samotrzeciej z I połowy XIX wieku. Dziś trudno jest ustalić kiedy dokładnie obraz Matki Najświętszej trafił do dobrzykowskiej świątyni. Prawdopodobnie początkowo znajdował się w pobliskich Górkach Dobrzykowskich, gdzie obecnie znajduje się kaplica, a w niej kopia cudownego obrazu. W tychże Górkach miały miejsce w początkach XVIII wieku objawienia, ale na ich temat nie ma żadnych informacji, poza przekazem o cudownym źródełku, które tam bije. Wydaje się jednak, że kult obrazu Pani Dobrzykowskiej był znacznie wcześniejszy, o czym przekonuje nas fakt, ze już w 1677 r. spisywano łaski w specjalnej księdze. Została ona zabrana przez ks. bp. Ruszkiewicza na wystawę Maryjną do Warszawy i niestety w czasie zawieruchy pierwszej wojny światowej zaginęła. Kult Maryjny w Dobrzykowie jest jednak wciąż żywy. Świadczą o tym liczne pielgrzymki przybywające z Płocka i okolicznych parafii, szczególnie w dniach głównych odpustów przypadających na Zielone Świątki i uroczystość Narodzenia NMP, 8 września.”(informacje ze strony Parafii Dobrzyków)